W latach 80 często młodym ludziom mieszkającym na wsi znudziło się gospodarstwo ojców, dziadków przekazywane z pokolenia na pokolenie. Pragnęli czegoś innego, czegoś nowoczesnego chcieli wyrwać się z małej wioski i mieszkać w mieście ich zdaniem w lepszym świecie. I tak wzrosło zapotrzebowanie na budowanie coraz to nowych osiedli.
Nowe bloki wyrastały jak grzyby po deszczu, a chętnych na nowe mieszkania wciąż nie brakowało. Zadowolone rodziny często przychodziły na plac budowy gdzie mogły pooglądać surowe ściany swojego nowego mieszkania. Nikomu kiedyś nie przeszkadzało, że wszystkie mieszkania niczym się od siebie nie różnią. Każde było z góry wyposażone w taką samą szafę na ubrania w przedpokoju, identyczną kuchenkę gazową w kuchni, nawet kafelki w łazience niczym się nie różniły od tych, które posiadał sąsiad. Ważne było dla nich by móc zamieszkać z dala od wsi, myśleli wtedy, że są kimś lepszym, że życie w mieście daje im przepustkę do szczęśliwego życia. Jakież było ich zaskoczenie, gdy z cudownego gniazdka swojej nowej oazy spokoju zostały tylko gołe marzenia. Rozczarowani każdym kolejnym dniem, który odkrywał nagą prawdę o zbiorowisku przeróżnych ludzi mieszkających za ścianą. Nie przypuszczali, że urokliwy sąsiad, który wbija gwoździe w sąsiadującą ścianę, gdy wszyscy już śpią może być taki uciążliwy, lub syn pani z drugiego piętra testujący moc swojego nowego magnetofonu. Ciągły hałas, zgiełk, roboty budowlane, bo przecież chętnych na nowe mieszkania nie brakuje. I tak to nowe lepsze życie zmieniało się w męczarnie, zaczęli tęsknic za czymś co stracili za kawałkiem swojego własnego świata, za spacerami w ciszy i spokoju. Ludzie chętnie i z uśmiechem na ustach wspominali, a niektórzy nawet chętniej niż kiedyś wracali na swoje stare śmieci, na wieś gdzie może nie było tak nowocześnie, ale jak spokojnie. Docenili spokój i ich zdaniem zacofanie swojej wsi, ale czym jest nowoczesność, postęp w porównaniu ze spokojem swoim i swojej rodziny więc widać coraz szybszy postęp w dziedzinie, jaką jest budownictwo.
